هیمالیای انسانیت و شرف

من نه آن مردی را که برخی کاسبان دین، فقط در روضه‌ها هزاران بار فرقش را می‌شکافند و با ذکر معجزه‌های خیالی بر او ناله‌کنان می‌گریند؛

و نه آن مردی را که تندخویان هر دو فرقه، دستمایه تفرق و عامل دودستگی جهان اسلامش کرده‌اند و از یادش خون می‌جوشانند؛

و نه آن مردی را که خرافه‌پرستان، ولایتش را منبع توجیه و تسکین عذاب وجدان خویشتن از نامردی‌ها و شفاعت خود از عقوبت ناراستی‌ها می‌پندارند؛

و نه آن مردی که ظاهرپرستان، اظهار دوستی ظاهری‌اش را در هر اذان و زمین‌خوردنی، مایه نجات دو عالم از شیطان و دوزخ می‌پندارند؛

و نه آن مردی را که خناثان تفسیرگر کشکولی از دین، نامش را بهانه ریش و شارب و شُرب و شهود و رقص و سماع و بی‌نمازی و بی‌نیازی‌شان از عقل کرده‌اند؛

که با بند بند وجودم، مردی را شناختم که در سطر سطر و صفحه صفحه نهج‌البلاغه، تمام‌قامت، زنده و گویا و فریادگر و بیدارگر، ایستاده بود.

مردی را شناختم که حنجره انسانیت و عدالت و صداقت و شجاعت و کیاست و محبت و معرفت را یک‌جا داشت.

مردی را یافتم که به موری و کودکی و ذره‌ای از کائنات ظلم نکرد و حقی را از احدی حتی برادرش، نه به زور ستاند و نه با تبانی واگذار کرد.

مردی را یافتم که به دهان هیچ‌کسی، نه به مصلحت و نه به احساس تکلیف و نه به هیچ بهانه‌ای، افسار و بند نبست.

مردی را دیدم که بر کشتگان فتنه‌های زمانه خویش نیز دردمندانه و پدرانه و بی‌هیچ حقد و کینه‌ای، چون ابر بارید و گریست.

مردی را دیدم که از بازماندگان براندازان و مخالفان خود، حتی اندک حق و حقوقی را نکاست و هیچ امتیاز اضافه‌ای بر مدافعان و پیروان خویش نیفزود.

مردی را دیدم که سرداران و لشکریانش، چون کوه، استوار و مستحکم از زهد و تقوا و شرمساری و ادب و حکمت بودند.

مردی را دیدم که در اوج قدرت و سیطره‌اش بر رُبع مسکون جهان، هم‌بازی یتیمان و بینوایان و کوخ‌نشینان و پابرهنگان بود.

مردی را دیدم که هزینه آب و نان شب و روزش، به دسترنج کارگری از مردمان زیر دستش می‌ماند و هزارها برابر حقوق رعیتش، حواله و قبوض و حواشی نداشت.

مردی را دیدم که قوه عدلیه‌اش آن‌چنان بود که دادخواست مرد یهودی را اقامه کرد و بر کُرسی قضا، خلیفه امپراتوری اسلام را با شهروند یهودی یکسان نشاند و سپر به شهروند رساند.

مردی را دیدم که کارگزارش را نه برای اختلاس‌های نجومی، که فقط برای قبول دعوت یک نوکیسه بصری و نشستن بر پای سفره یک دلال سوداگر، چنان تهدیدی می‌کند که مو را به تنش راست.

مردی را یافتم که تیغ عدالتش ذوالفقار بود و یک طرف نداشت و چپ و راست را یک‌جا در هم می‌کوفت؛ حتی اگر دستبندی به خطا در دستان دخترش باشد.

مردی را یافتم که فقط سجاده جایش نبود و از قنات و چاه و نخلستان گرفته تا صف مقدم جهاد و شهادت و دارالاماره و بازار و کوچه و محله، ردّی نورانی از عدالت و محبتش روییده بود.

مردی را دیدم که در اوج حماسه و تقدس و نورانیت و معنویت، در دستی شمشیر و در دستی تیشه و بیل و دَلو، در تکثیر و تولید نهال در شهر پیامبر می‌کوشید، و هزاران هزار  نخل و درخت را بر کویر خشک حجاز رویانید.

مردی را دیدم که بدون هیچ دیدگاه مرز محور و نگاه فرقه‌ای و اندیشه متعصبی، طبیعت و انسان را فقط به فقط آیت و نشانه خداوند دید و مستحق تکریم و احترام و سرپرستی و رسیدگی.

مردی را یافتم که پس از هزاران سال معجزه پایان‌ناپذیر وجودش، معطر به کلمه مقدس عدالت بود؛ معجزه‌ای برتر از هر معجزه چشم‌نواز و شگفت‌انگیز.

مردی را یافتم به قامت هیمالیای انسانیت و شرف؛ به نام علی بن ابی طالب علیه‌السلام.