اجبار مسلمانان آفریقای مرکزی به قبول دین مسیحیت

این اخبار رو اول بار شاید عفو بین الملل منتشر کرده بود؛ رسانه هاى معتبر بسیار هم درباره اش نوشتند و ناله کردند و این همه سبعیت رو مذمت و رسوا کردند. اما هم گزارش نویسان حقوق بشرى و هم رسانه ها، روایت محکومیت این همه سبعیت در گفتمان رهبران مسیحى و مسلمان اون کشور و پناه گرفتن و اقلیت مسلمان در کلیساها و مداخله کشیش به قیمت جان براى حفظ مردم مسلمان یا تلاش کلیسا در عقد آتش بس برازاویل در جولاى ٢٠١٤ رو هم مثال زدند، که البته در خبر مندرج در این وبگاه 'دانشگاه ادیان و مذاهب' از قلم افتاده؛ یعنى این تغییر دین زورى مسلمانها اینجا همونقدر مبناى نگاه دینى پشت اش هست که وادار کردن دختران مسیحى نوجوان به خوندن تشهد و اذان و اقامه بزور بوکو حرامى ها، یا روندن مردم یزیدى وسیله ى دولت و خلیفه اسلامى به اسلام یا بردگى درصورت امتناع! گریم وود در نیویورک تایمز (١٤ مى ٢٠١٤) در کنار همه ناظرین دیگه (سموئل جونز در گزارش گاردین یا شرح گزارش عفو بین الملل را نگاه کنید براى نمونه) مؤکد مى کند این حد از خشونت را نتیجه جنگ دینى و عقیدتى دانستن کمکى به فهم آن نمى کند. این جنگ را تفاوتهاى قومى و مذهبى بوجود نیاورده اند؛ دلیل آن مشکلات اقتصاد و سرکوبهاى سیاسی است که مخصوصا وسیله ى دولت مورد حمایت فرانسه و همسایه ى اکثرا مسلمان (!) - کشور چاد در شمال - به طور سیستماتیک نواحى مسلمان نشین شمال و شرق را هدف قرار داده بود. دین و مذهب و همینطور خرافه هاى روح باورى (آنیمیستى) که بر مخیله ى مسلمان و مسیحى و بقیه ٣٠ درصد جمعیت غالبا آنیمیست آفریقاى مرکزى قالب بود، دستاویز شد و آتش آن را زیاد کرد.

درواقع فهمیدن اینکه آفریقاى مرکزى هنوز هم فقیر ترین کشور قاره است که البته بار تنوع قومى و منازعات قبیله اى را از زمانى بسیار قبل تر از معرفى مسیحیت و اسلام - مثل بیشتر سایر نواحى آفریقا و غیر آن - بدوش کشیده، مشقت شیوه محققانه خاص نمى طلبه! على ایحال اما درک علت خشونتهاى اخیر تا امروز این مملکت، که از زمان استقلال تا همین دو سال قبل یک پنج دهه اى همین جمعیت رنگ برنگ آن با مروت و مدارا همزیستى کردند، مرور یک چند صفحه تاریخ رو میطلبه تا خبر پراکنى و قضاوت رو به (دریافت) راه حل بدل کنه به عوض تحصیل غرض و مخصوصا دشمنى دینى، اون هم وسیله دانشگاه مذاهب. این مختصر هم که اینجا درج مى کنم، والله براى باز کردن تقصیر از سر یکى و انداختن گردن دیگرى نیست؛ فقط همینکه به گزاره و حکم که صادر کرده اید و منظور که مطالبه مى کنید معترضم، مخصوصا به این سبب که نه این شیوه خبر پراکنى معقول و علنى و مناسب محیط دانشگاهى است و نه هر خواننده اى لزوما به جوانب اخبار آگاه هست یا سابقه و اسباب واقعه رو مى شناسد.

عنایت دارید بلوا دو سال پیش موقعى بروز کرد که عده اى شورشی مسلمان درست یا غلط، در کشورى که نیمى مسیحى و دو سوم نیمه ى دیگرش تابع مذاهب قبیله اى اند و کمتر از یک ششم اش مسلمان است علیه بوزیزی (رئیس جمهور) قیام کرد، شهر و روستا را تا رسیدن به پایتخت غارت کرد و مردمانى را از هر نوع و مذهب - اما بیشتر از مسیحیون (براى ارعاب این جماعت اکثریت و همینطور جلب طرفدارى أقلیت مسلمان) - قلع و قمح کرد و انواع شنایع و . . . و رئیس جمهور مسلمان انتصاب کرد؛ اما دولتش مستعجل شد و در نواحى مسیحى نشین جنوب و غرب به همین بهانه ها (و البته به دلائل بسیار معلوم) گروه ترور دیگرى - اینبار از اکثریت مسیحى - که اسم 'آنتى بالاکا (=رویین تن در برابر دشنه و گلوله که وسیله قتاله گروه اول - سلکاهاى باصطلاح مسلمانان - بود) هم بخود گرفت و شروع به پیشروى به همان شیوه ى جنون آمیز گروه قبل کرد و البته در هر دو موقع، یعنى قبل و بعد ژانویه گذشته که هر کدام از این دو طرف قدرتمند شدند، رهبران مسلمان ومسیحى همصدا قصابى هر دو گروه را تقبیح و تکفیر کردند. براى جنایات هر سه گروه سلکاها (باصطلاح)، آنیمیست ها، و آنتى بالاکا (باصطلاح مسیحى) به گزارش عفو بین الملل مراجعه کنید. بنظرم اخبار و گزارشهاى جانبدارانه از این قبیل با رسالت دانشگاه و مخصوصا دانشگاه ادیان که معتقد به "تعامل و گفت‌‌و‌گو با پیروان آنها با تکیه بر مشترکات، در جهت‌ همبستگی انسانی، تقویت صلح، کاهش آلام بشری، گسترش معنویت و اخلاق" (رسالت دانشگاه مندرج در وبگاه آن) در تناقض اند.