آیین اعتراف و سیر تحول آن در مسیحیت

به گزارش روابط عمومی دانشگاه، در جلسه دفاع از پایان‌نامه کارشناسی ارشد دانشجو وحیده سادات حسینی با عنوان «آیین اعتراف و سیر تحول آن در مسیحیت»، حجت‌الاسلام والمسلمین دکتر بهروز حدادی به عنوان استاد راهنما، دکتر احمدرضا مفتاح به عنوان استاد مشاور و دکتر حمید بخشنده به عنوان استاد داور حضور داشتند.

در چکیده این پایان‌نامه آمده است:

آیین توبه یا اعتراف از همان سده‌های نخست مسیحیت، ابزاری برای بخشودن گناهان فرد گناهکار و بازگشت وی به جامعه مسیحیت تلقی می‌شد. پیش از آن‌که آیینی به نام توبه و اعتراف در کلیسای مسیحی به وجود آید، مسیحیان اولیه بر اساس سنت یهودی، برای گناهان خود با دعا و مناجات توبه خود را انجام می‌دادند. این توبه در قرون دوم و سوم به صورت اعتراف در ملأ عام صورت می‌گرفت اما در دوره قرون وسطا به صورت انفرادی و خصوصی انجام می‌شد و جنبه آیینی پیدا کرد. آیین توبه جزء هفت موردی است که کلیسای کاتولیک در قرون وسطا آن را به رسمیت شناخت. این آیین با انجام مراسمی خاص طبق قوانینی مشخص انجام می‌گرفت و فرد توبه‌کار از بند گناهان خود رها گردیده، به فیض الهی نائل می‌گشت. اما بعدها توسط اصلاح‌گران نهضت اصلاح دینی به همراه دیگر آیین‌های مقدس به جز غسل تعمید و عشای ربانی مورد انتقاد قرار گرفت و از مجموعه آیین‌های مقدس خارج گشت. هر یک از اصلاح‌گران مانند لوتر، کالون، تسوینگلی و ملانشتون نظرات متفاوتی پیرامون آیین‌های مقدس داشتند. کم‌کم اختلافات میان منتقدان درباره آیین‌های مقدس بالا گرفت. با بالا گرفتن مناقشات میان اصلاح‌گران، اعتراف‌نامه‌‌هایی برای سامان دادن به اندیشه‌های نهضت اصلاح دینی نگاشته شد. در نهایت شورای ترنت در سال 1547 نظریات اصلاحات دینی را رد کرد، بر آیین‌های مقدس هفت‌گانه تأکید نمود و هرگونه مخالفت با آن را مطرود شمرد.

به نظر می‌رسد کلیسای کاتولیک مانند بسیاری دیگر از سنن دینی، اهمیت خاصی برای شعائر دینی قائل بوده و مزایایی چون ایجاد وحدت و یک‌دلی میان ایمانداران، تمرین انضباط دینی، ترویج اندیشه‌های دینی در فضای جمعی و گروهی، ایجاد حس همکاری و دستگیری و مزایا و منافع مالی در تأکید بر شعائر گوناگون را در نظر داشته است و انتقادات منتقدان مانع از اصرارش بر این نظام شعائری نبوده است.