محمدمهدی آصفی خدایگان جاذبه و مرد عمل بود

به گزارش روابط عمومی دانشگاه ادیان و مذاهب به نقل از ایکنا؛ سومین نشست طلایه‌داران صلح و وحدت اسلامی با محوریت بررسی اندیشه‌های آیت‌الله محمدمهدی آصفی روز سوم اردیبهشت ۱۳۹۸، با حضور جمعی از علاقه‌مندان و اندیشمندان در پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی برگزار شد.

در این مراسم حجت‌الاسلام والمسلمین سیدابوالحسن نواب، رئیس دانشگاه ادیان و مذاهب، با اشاره به برگزاری یک مراسم تجلیل از آیت‌الله آصفی در زمان حیات ایشان در سالن اجلاس سران، با ذکر خاطره‌ای از آن مراسم، یادآور شد: علامه عسکری از بزرگان اندیشه در اواخر عمر در قم جلساتی را با حضور عالمانی مانند: آیت‌الله شبیری زنجانی، آیت‌الله احمدی‌میانجی، سیدمهدی روحانی و آیت‌الله برگزار کرده و در آن محفل خاطرات خود را از ملاقات‌ و دیدار با علمای جهان اسلام نقل می‌کردند. این چنین شخصیتی در بزرگداشت مراسم آیت‌الله آصفی در وصف ایشان گفت هرکس دلش برای شهید سید محمدباقر صدر تنگ شده و می‌خواهد ایشان را ببیند، به آیت‌الله آصفی نگاه کند.

رئیس دانشگاه ادیان و مذاهب تصریح کرد: آیت‌الله آصفی علم را با عمل درآمیخته بود و البته عمل ایشان بیش از علمش ارزشمند و اثرگذار بود. وی در گفتگو با جوانانی که اکنون صاحب سن و سال و تجربه هستند از پیرمردان هستند ساعت‌های بسیاری به بحث می‌نشست و اگر ایشان نبود، مسیر حزب‌الدعوة مانند را مجاهدین خلق منحرف می‌شد. ایشان رگه‌هایی در حزب‌الدعوة کشف ‌کرده و تذکر می‌داد که این مسیر، راه مجاهدین است و علاوه بر این تذکر با آن نیز مبارزه می‌کرد.

سید ابوالحسن نواب خاطرنشان کرد: شخصیت و ماهیت علامه محمدحسین فضل‌الله در برهه‌ای از زمان مورد اختلاف علما واقع شد و بحث‌های بسیاری پیرامون ابعاد شخصیتی وی به وجود آمد و افراد بسیاری نیز تلاش کردند که علامه فضل‌الله را از گروه علما و مراجع به دلیل مسائل ولایی جدا خارج کنند، در این میان علامه محمدمهدی آصفی به میدان آمده و اعلام کرد اگر سید محمدحسین فضل‌الله را از برخی شیعیان لبنان بگیریم، چه کسی را به جای ایشان معرفی کنیم. برخی از این گروه‌ها فقط به روحانیتی از جنس وی راضی هستند و افکار دیگران آنان را قانع نمی‌کنند در نتیجه حذف او مشکلات بسیاری ایجاد خواهد کرد.

نواب افزود: آیت‌الله آصفی با اینکه زاییده فقه جواهری و خلاصه فقه ناب محمدی بود، ولی از پراکندگی جوانان حزب‌الدعوة جلوگیری کرد و ثمره‌اش نیز هنگام درگذشت علامه فضل‌الله آشکار شد، آن‌جا که برخی از دولتمردان عراق و همه کادر‌های حزب‌الدعوة عراق و افراد مختلف دیگری از حزب‌الدعوة با نگرش‌هایی متفاوت، به لبنان رفته و در مراسم تشییع جنازه ایشان حاضر شدند. به این ترتیب آیت‌الله آصفی مانع از این شد که حزب‌الدعوة از دامن روحانیت جدا شود.

وی با ذکر خاطره‌ای از امام خمینی(ره) گفت: زمانی برخی افراد درباره اجازه ایشان به تشکیل جمعیتی در مقابل جامعه روحانیت مبارز اعتراض کردند و امام فرمود: که می‌خواهم چپ و راست دست به دامن روحانیت بزنند. این‌چنین نگاهی را آیت‌الله آصفی در حزب‌الدعوة اجرایی کرد و اگر امروز ایشان در قید حیات بود، تبعا اختلافات در عراق نیز کمتر بود. وی ساعت‌ها برای حل و یا کم کردن  اختلاف‌های حزب‌الدعوة وقت می‌گذاشت. بسیاری از روزها صبح درنجف و عصر در بغداد بود و تا نیمه‌های شب با برخی از اعضای حزب الدعوة گفتگو می‌کرد.

سید ابوالحسن نواب تاکید کرد:  آصفی را را مرد علم و عمل می‌دانم و تکیه‌ام بیشتر بر عمل ایشان است که او فقط اهل علم نماند و عمل کرد و همیشه می‌گفت که این بچه‌های حزب‌الدعوة آن زمان ایمان آوردند که گفتمان کمونیستی در اوج خود بود؛ در دورانی که وقتی به صدام می‌گفتند که یک نفر به نام سیدجعفر در دانشکده کشاورزی فلان استان عضو حزب‌الدعوة است دستور می‌داد هر کس جعفر نام است دستگیر و اعدام شود و این اتفاق افتاده است. این‌ها در چنین زمانی به خدا ایمان آوردند و «إِنَّهُمْ فِتْيَةٌ آمَنُوا بِرَبِّهِمْ».

موسس دانشگاه ادیان و مذاهب افزود: آیت‌الله محمدمهدی آصفی خدایگان جاذبه بود و سعی می‌کرد که دافعه‌اش حداقلی باشد یا اصلاً دافعه نداشته نباشد و قاطعانه باید گفت که اگر وی نبود، حزب‌الدعوة نیز به سازمانی مانند مجاهدین خلق عراق تبدیل می‌شد ولی او ایستاد و با تحمل، صبر و استقامت این جوان‌ها را از نابودی نجات داد.

وی در انتهای سخنان خود گفت: ایشان اعلم و اتقای نمایندگان ولی فقیه در سی سال گذشته بود و دیگر مانند ایشان در پیدا نخواهد شد و البته از روی از تواضع عملی او بود که این نمایندگی را پذیرفت. در اولین باری که ایشان به عنوان نماینده ولی فقیه رفتند بنده نیز در محضرشان بودم. با هم از ایران بیرون رفتیم. در یک خانه بسیار محقری که تازه قصد تجهیز آن را داشتیم اقامت کردند که آن خانه نیز تا آخر ساده و محقر ماند. خداون به من توفیق داد که ایشان را بدرقه کردم و در تشییعش نیز حاضر شدم و در واقع از ابتدا تا انتها در خدمتشان بودم. البته امیدوارم که علما را طوری ترجمه نکنیم که برای نسل‌های بعدی غیرقابل دست یافتن باشند و بگویند این قدر بزرگ بود که مثل ایشان نمی‌شویم. خیر، اگر مجموعه صفات ایشان را نمی‌توانیم پیدا کنیم، حداقل «آب دریا را اگر نتوان کشید، هم به قدر تشنگی باید چشید».