مباهله؛ نوعی تقابل فرهنگی است

به گزارش روابط عمومی دانشگاه، حجت‌الاسلام والمسلمین عباس محمدیان مشاور فرهنگی دانشگاه ادیان و مذاهب در یادداشتی که به مناسبت روز مباهله در اختیار روابط عمومی دانشگاه قرار داد، آورد: مباهله یعنی لعن و نفرین. این نوعی تقابل فرهنگی است و در تاریخ سابقه دارد. در آغاز رسالت و در هنگامی که پیامبر (ص) مکه را فتح فرمودند و عرب تحت فرمان حضرت درآمد، نمایندگانی به سوی مناطق مختلف جهان اعزام فرمودند و حاکمان این مناطق را به اسلام دعوت کردند.

وی در بخش دیگری از این یادداشت آمده است: از جمله تعدادی از نمایندگان خود را به سوی مسیحیان نجران اعزام داشتند و فرمودند: باید اسلام آورده و به یگانگی خداوند شهادت داده و ایمان بیاوری و در صورت نپذیرفتن اسلام، جزیه پرداخت کنید. در این نامه چنین آمده است که ای اهل کتاب! بیایید از سخن حق که ما و شما آن را قبول داریم، پیروی کنیم که به جز خدای یکتا هیچ‌کس را نپرستیده چیزی را شریک او قرار ندهیم و برخی را به جای خدا تعظیم نکنیم. اگر آن‌ها از حق روی گردانند، بگویید شما گواه باشید که ما تسلیم فرمان خداوندیم.

حجت‌الاسلام والمسلمین محمدیان در ادامه آورده است: اسقف بزرگ مسیحیان نجران انسان موحدی بود و علاوه بر مسیح(ع)، به پیامبر(ص) نیز ایمان داشت ولی این مطلب را پنهان می‌داشت. پس از مشاوره و تبادل نظر و گفت‌وشنود سران قبایل، بزرگان و اسقف بزرگ «سید» و «عاقب» تصمیم بر آن شد که به همراه جمعی از بزرگان علما مسیحی نجران و تعدادی از اشراف برای دیدار رسول خدا(ص) و مشاهده آن‌چه از اوصاف رسول‌الله(ص) شنیده و خوانده بودند، اقدام کنند.

در ادامه آمده است: پس از سه روز اقامت در مدینه و مشاهده وضعیت و پس از دعوت مجدد حضرت از آنان به اسلام، و مذاکره و مناظره، آنان قانع نشدند و پیشنهاد مباهله را مطرح کردند. حضرت این پیشنهاد را پذیرفت.

مشاور فرهنگی دانشگاه ادیان و مذاهب همچنین می‌نویسد: درباره این روز مهم، چند نکته را باید یادآور شد. اول این‌که روز مباهله روز بسیار مهمی در تاریخ است. در روایات آمده است که بعد از پذیرش، حضرت با اهل‌بیت(ع) بازگشتند و به مسجد رفتند. جبرئیل نازل شد و عرض کرد: ای محمد! خدای عزوجل به تو سلام رسانیده و به تو می‌فرماید وقتی بنده من موسی با دشمن خود قارون مباهله کرد، قارون خانواده، دارایی و یارانش را در زمین فروبردم. به عزت و جلالم سوگند یاد می‌کنم که اگر تو با افراد خانواده‌ات که در زیر آن عبا بودند مباهله می‌کردی، همه زمینیان و آفریدگان نابود می‌شدند. آسمان ذره ذره شده کوه‌ها سنگریزه می‌شدند و زمین هیچ‌گاه آرام نمی‌گرفت مگر این‌که خدا بخواهد. آن‌گاه پیامبر به سجده افتاد و صورت بر زمین نهاد و سپس دست‌ها را به نشانه شکرگزاری بلند کرد و سه بار نعمت‌های خداوند را سپاس گفت.

وی در پایان آورده است: این روز از دو جهت شریف است که هر دو جهت از منظر واحد قابل بررسی است که در واقع اول ثبوت نبوت است و دوم، ثبوت ولایت می‌باشد. با اولی بنای اسلام و با دومی بنای ایمان و عقیده استوار می‌شود و این دو لازم و ملزوم یکدیگر هستند. دلیل قوی‌تر از این، اثبات فضیلت اصحاب کسا علیهم‌السلام است (المراقبات، ص 511). لذا باید با احترام خاصی به این روز نگریست و آن را بزرگ داشت و جایگاهش را در اسلام شناخت تا بتوان به درک درستی از آن رسید.