شهادت حضرت اباعبدالله(ع)، تثبیت و احیای امامت بود

به گزارش روابط عمومی دانشگاه، حجت‌الاسلام والمسلمین عباس محمدیان مشاور فرهنگی دانشگاه ادیان و مذاهب در یادداشتی که در اختیار روابط عمومی دانشگاه قرار داده است، به نکاتی پیرامون شهادت آن حضرت و تأثیرگذاری آن در حفظ و بقای اسلام اشاره کرده است که در ادامه می‌خوانید:

محرم و عاشورای سال 61 در عظمت و ماهیت هم‌سنگ با غدیر بوده یکی در مقام تصویب و دیگری در موقعیت تثبیت ولایت می‌باشد. گرچه شهادت اباعبدالله الحسین علیه السلام و یاران باوفایش در عاشورا یک فاجعه و ضایعه دلخراش و ناراحت کننده بود اما تأثیر عمیقی در طول تاریخ اسلام باقی گذاشت. لذا ضمن تحول در نگاه و معرفت و بیداری اسلامی و ... قیام اباعبدالله الحسین علیه السلام درواقع تثبیت «تئوری امامت و احیای آن» بود. یعنی اگر آن حضرت با شهادتش، آن‌ باور و پذیرش امامت حضرت علی علیه السلام در غدیر را احیا نمی‌کرد، نه از امامت خبری بود و و نه از اسلام ناب و رسالت رسول خدا!

سؤال این است که از غدیر تا عاشورای محرم سال 61 فاصله زیادی نبوده است. پس چه شد که سبط اکبر رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم به مسلخ رفت؟ پاسخ این است که آن‌چه از بررسی‌ها و بیانات اولیا و بزرگان از علما استفاده می‌شود، عبارت است از:

1. بی‌توجهی و بی‌اعتنایی به سفارش‌های رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم درباره قرآن و عترت؛

2. توجه به دنیا و دنیاطلبی که مانع دفاع از حق و بیان واقعیت‌ها گردید؛

3. بی‌میلی و سستی در دفاع از حریم اهل‌بیت علیهم السلام و کتمان شهادت؛

4. عافیت و آسایش‌طلبی، رفاه و پرداختن به زندگی خصوصی و شخصی؛

5. ریاست‌طلبی و در پی پست‌های سیاسی و حکومت بودن با انگیزه دنیاطلبی و دنیاخواهی؛

6. جهالت و نداشتن درک صحیح و فقدان بصیرت و تحلیل درست.

درسی که از محرم و عاشورا باید گرفت:

1. هرگز گرفتار هوای نفس، غفلت، سستی، حق‌کشی و کتمان واقعیت‌ها نشویم؛

2. سبک زندگی ما باید حسینی باشد. به قول حضرت آیت‌الله العظمی بهجت که فرمود این‌که حسینی باشید (حسینی بیندیشید) بهتر است از این‌که هیئتی باشید؛

3. استقامت، پایداری و ایستادگی در برابر ظالمان و ستمگران را پیشه خود کنیم. سپس بکوشیم با بزرگداشت حماسه حسینی، در راستای اهداف آن حضرت، راه راست‌قامتان را بپیماییم.